က်ေနာ္ေရးေသာ၀တၳဳတိုေလးပါ

 ခ်စ္ခဲ ့ဖူးသည္ဒါေပမယ့္ လြမ္းေနရျပီ
                    တစ္ခုေသာညေနခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေလးမွာေပါ ့....က်ေနာ္မင္းခန္ ့နဲ ့က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းစိုင္းေ၀
တို ့နွစ္ေယာက္သားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေနာက္ကိုစက္ဘီးတစ္စီးနဲ ့လိုက္ခဲ ့ျကတယ္။မိန္းကေလးရဲ ့နာမည္က
ေရႊစင္တဲ ့...က်ေနာ္တို ့ရြာေက်ာင္းကေလးမွာေတာ့အေခ်ာဆံုးအလွဆံုးလို ့တင္စားခံရတဲ ့သူေလးေပါ ့ဗ်ာ..သူေလး
ကက်ေနာ္တို ့ရြာေက်ာင္းကေလးမွာလာျပီးေက်ာင္းတတ္ရတဲ ့တစ္ရြာသူပ်ိဳျဖဴေခ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္တို ့နွစ္
ေယာက္သားစက္ဘီးကေလးနဲ ့ေကာင္မေလးေနာက္ကိုလိုက္ခဲ ့ျကတယ္။မင္းခန္ ့ကသူ ့ကိုခ်စ္ေနတဲ ့သူဆိုေတာ့
ေကာင္မေလးကိုစကားစျပီးေျပာတယ္။
        " ေရႊစင္......ေရႊစင္ " လို ့လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးကေနာက္ကိုလွည့္ျကည့္ျပီးေမးလိုက္တယ္။
        " ဘာလဲ...နင္ဘာကိစၥငါ ့ေနာက္ကိုတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာလဲ..သူငယ္ခ်င္းေတြျကာထဲမွာ
ရွက္ဖို ့ေကာင္းလိုက္တာ"ဆိုျပီးေဒါသသံေလးနဲ ့ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
         "အာ..စိတ္မဆိုးပါနဲ ့ဟာ...ငါနင့္ကိုစကားေလးနည္းနည္းေျပာစရာရွိလို ့ပါဟ"လို ့မင္းခန္ ့ကေတာင္းပန္
သံေလးနဲ ့ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ေရႊစင္သူငယ္ခ်င္းခ်စ္စုကေန
               "ကိုမင္းခန္ ့......ဘာေျပာမလို ့လဲ...က်မတို ့ကေရွာင္ေနေပးရမွာလား" လို ့ေျပာျပီးစလိုက္တယ္။
ေရႊစင္ကစစရာလားဆိုျပီးခ်စ္စုဗိုက္ေခါက္ကေလးကိုနာနာေလးလိမ္ဆြဲပစ္လိုက္တယ္။မင္းခန္ ့က
              "ေရ႔ႊစင္...ငါေလ..နင့္ကိုေက်ာင္းမွစျပီးေတြ ့ကတည္းကငါ ့ရင္ထဲမွာသံေယာဇဥ္ျကိုးရစ္ေနွာင္ခဲ ့ရ
တယ္..နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္ဟာ..ငါ ့ကိုစဥ္းစားေပးပါေနာ္" ဆိုျပီးေျပာေတာ့
             "ဟာနင္ကလည္းငါတို ့ကေက်ာင္းေနတဲ ့အရြယ္ပဲရွိေသးတာ..အဲတာေတြေခါင္းထဲမွာမထားေသးဘူး"
             " ငါနင့္ကိုအတင္းမတိုက္တြန္းပါဘူးဟာ..ဒါေပမယ္ ့နင္ငါ ့ကိုျပန္ခ်စ္လာမယ့္ေန ့ကိုေတာ့ငါေမွ်ာ္လင့္
မိတယ္..ငါ ့အတြက္စဥ္းစားေပးပါေနာ္"
             "ေအးပါဟာ..ကဲနင္တို ့လည္းျပန္ေတာ့..ဟိုမွာစိုင္းေ၀ကနင့္ကိုေစာင့္ျပီးပ်င္းေနျပီနဲ ့တူတယ္..ငါတို ့
လည္းျပန္ေတာ့မယ္..ခ်စ္စုတို ့လည္းငါ ့ကိုေစာင့္ေနရတာျကာျပီ..ေတာ္ျကာအိမ္ကလူေတြအေျပာခံေနရလိမ္မယ္
..င္ျပန္ေတာ့မယ္ဟာ"လို ့ေျပာျပီးေရႊစင္ကလွည့္ထြက္သြားခ်ိန္မွာပဲမင္းခန္ ့နဲ ့စိုးင္းေ၀တို ့လည္းျပန္ခဲ ့ျကတယ္။
            ဒီလိုနဲ ့ေန ့ေတြရက္ေတြေျပာင္းလို ့၁လျပည့္တဲ ့ေန ့မွာေပါ ့ေရႊစင္ကမင္းခန္ ့ကိုေျပာစရာရွိလို ့ဆိုျပီး
စိုင္းေ၀ကိုေျပာေတာ့စိုင္းေ၀ကလည္းရွာျပီးေျပာလိုက္မယ္လို ့ကတိေပးလိုက္တယ္။စိုင္းေ၀လည္းမင္းခန္ ့ကိုရွာ
ပံုေတာ္ဖြင့္ရင္းနဲ ့ေတြ ့ေတာ့
            "မင္းခန္ ့..မင္းဘယ္ေတြသြားသေ၀ထိုးေနတာလဲ..ငါ ့မွာေတာ့မင္းကိုရွာလိုက္ရတာတစ္ေက်ာင္းလံုးကို
နွံ ့ေနတာပဲ..ေရႊစင္ကမင္းနဲ ့ေတြ  ့ခ်င္လို ့တဲ ့ငါ ့ကိုမွာလိုက္တယ္..ထမင္းစားနားခ်ိန္ျကစိန္ပန္းပင္ျကီးနားလာခဲ ့
တဲ ့အဲဒီကေနေစာင့္ေနမယ္တဲ ့"လို ့ေျပာေတာ့မင္းခန္ ့တစ္ေယာက္၀မ္းသာအား၇နဲ ့စိုင္းေ၀ကိုဖက္နမ္းလိုက္တယ္
         "ဟာ..ေဟ ့ေကာင္မင္းလူမွားေနျပီေနာ္"
        "ငါေပ်ာ္လို ့ပါကြာမင္းကလည္း"
       "ေအး..မင္းသြားေစာင့္ေနေနာ္..ငါမုန္ ့သြားစားအံုးမယ္"လို ့ေျပာျပီးစိုင္းေ၀ထြက္သြားတယ္။
             ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့စိန္ပန္းပင္ျကီးေအာက္မွာအပေ်ာ္ေတြအျပံဳံးေတြနဲ ့မင္းခန္ ့တစ္ေယာက္ေရႊစင္
အလာကိုေစာင့္ေနခဲ ့တယ္။၁၅မိနစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရတယ္ေရႊစင္ေရာက္လာတယ္။
       "ကိုမင္းခန္ ့ေစာင့္ေနတာျကာျပီလား"
      "မျကာေသးပါဘူး..ေရႊစင္က်ေနာ့္ကိုခ်ိန္းတယ္ေျပာလို ့"
    "ဟုတ္တယ္..ကိုမင္းခန္ ့ကိုေျပာစရာရွိလို ့..စိုင္းေ၀နဲ ့တဆင့္မွာလိုက္တာ"
   "ဘာေျပာမလို ့လဲရင္ေတြေတာင္ခုန္လာျပီ"
   "ေရႊစင္ေလ..ကိုမင္းခန္ ့ကိုခ်စ္ပါတယ္..ဒါေပမယ့္"
   "ဒါေပမယ့္ဘာျဖစ္လဲေရႊစင္..ေျပာပါဦးရင္ေတြတုန္လိုက္တာ"  
   "ေရႊစင္ေလ...ေက်ာင္းေျပာင္းရမယ္ကိုမင္းခန္ ့..ေရႊစင္တို ့ကံမကုန္ေသးခင္ေတာ့ေရစက္ပါရင္ျပန္ဆံုျကမွာ
ေပါ ့ကိုမင္းခန္ ့ရယ္...ေရႊစင္သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
  "ေရႊစင္....ေရႊစင္....ေရႊစင္"
   ေရႊစင္လွည့္ထြက္သြားခ်ိန္မွာပဲမင္းခန္ ့တစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရမလိုျဖစ္ျပီးမွ၀မ္းနည္းစြာနဲ ့က်န္ခဲ ့ရတယ္။အဲအခ်ိန္
မွာပဲရြာထဲကေနသီးခ်င္းဖြင့္သံသဲ ့သဲ ့ပ် ံ ့လြင့္လို ့လာတယ္။
  "ခ်စ္ခဲ ့ဖူးသည္..လြမ္းလည္းလြမ္းခဲ ့ဖူးသည္..ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ဖူးပါသည္"ေအာ္ငါ ့ကိုမ်ားေစာင္းေျမာင္းဆိုေနေလ
ေရာ့သလားဆိုျပီးမင္းခန္ ့တစ္ေယာက္ေတြးေတာရင္းနဲ ့ပဲသီးခ်င္းသံစဥ္ေလးလိုပဲခ်စ္ခဲ ့ဖူးသည္ဒါေပမယ့္လြမ္း
ေနရျပီေလ။     

                                                                            ခ်စ္ေမႊး